Secde iki türlüdür:



Birincisi; ihtiyarî, yani insanın kendi hür iradesiyle / özgür tercihiyle yaptığı secde. Bu, yalnızca insana mahsustur. Allah (cc) bütün insanları kendine secde etmeye, yani kendine mutlak anlamda itaat etmeye davet ediyor (22/Hacc, 77; 53/Necm, 62).



İkincisi; Teshirî, yani ister istemez, daha doğrusu zorunlu olarak yapılan secdedir. İnsanın dışındaki bütün varlıklar da Allah’a secde ederler ve bu secdelerini ister istemez yaparlar. Çünkü başka tercihleri olamaz (13/Ra’d, 15; 16/Nahl, 49; 22/Hacc, 18;  7/A’râf, 206).



İnsanın dışındaki varlıkların secde şekli konusunda kesin bir şey söylemek mümkün değildir. Kimilerine göre, onların Allah’a olan itaatlarının secde olarak nitelenmesi sembolik bir ifadedir. Ya da secdenin anlamı; mutlak bir itaati, boyun bükmeyi, tesbih etmeyi, Allah’ın hükmüne uymayı içine alacak kadar geniştir.



Buna göre secde, gerçek boyun eğişi, mutlak itaatı, Allah’a tam teslimiyeti ve yakınlaşmayı, O’nu Rab bilmeyi ve kulluğun bütün görüntülerini bünyesinde toplayan çok önemli bir eylemdir.



Secde yapana 'sâcid', çok secde yapana ise 'süccâd' denir. Secde yapma olayına da 'sücûd' denilir. Sücûd aynı zamanda çok secde yapan anlamına da gelmektedir (2/Bakara, 125; 22/Hacc, 26). [2]