'Şâkir', 'şükr' masdarının fâil ismidir. 'Şekûr' ise bu fâil ismin mübâlağalı (abartılı) halidir.



'Şükr', sözlükte, yapılan iyiliği bilmek ve bunu birtakım belirtilerle ortaya koymak anlamına gelmektedir. İyiliğin ve ihsânın nereden geldiğini düşünüp bilmek, ni'met vereni anlamak, tanımak, sonra da bu bilmeyi birtakım hareketlerle göstermektir.



'Şükr'ün tam zıddı ise 'küfr'dür. Küfr, ni'met vereni inkâr etmek ve ni'metin sahibini gizlemeye çaba harcamaktır.



‘Şâkir’ şükreden demektir. Kur’an-ı Kerim’de iki âyette Allah hakkında, diğerlerinde ise Allah’a şükreden mü’minler hakkında tekil ve çoğul olarak geçmektedir.



‘Şekûr’ sözlükte, çok çok şükreden demektir. Bu kavram da daha çok şükreden kullar hakkında kullanılmaktadır. Ancak dört âyette Allah (c.c.)’ın ismi olarak geçmektedir.